Als ik mij slecht voel weet ik dat ik iets heb te leren. En als ik dan bereid ben te onderzoeken waar mijn slechte gevoel vandaan komt en welke stappen ik kan ondernemen om mij beter te voelen, dan is mij slecht voelen eigenlijk alleen maar iets moois 🤔 . Dan zou ik eigenlijk alleen maar blij moeten zijn als ik mij slecht voel, want dat is het signaal om te kunnen groeien.

Als iemand bij mij een coachtraject start vertel ik altijd van te voren dat het traject een berglandschap is. Ik bereid hem of haar dan voor dat er dipjes komen, dat je wat vertrouwen mist, dat het moeizamer gaat, dat je het gevoel hebt dat je een afslag hebt gemist.

Maar dat zijn juist de fases waarin je een level verder mag, dat het een signaal is om op onderzoek uit te gaan en daarvan te leren. Je gaat niet in een rechte lijn naar het resultaat wat je voor ogen hebt. Daar zitten hobbels en bobbels in. En dat is maar goed ook, want zonder dalen bestaan er ook geen pieken.

En elke keer als ik mij wat minder voel, als mijn lichaam signalen geeft, of dat ik even niet happy rondloop, dan herinner ik mezelf hieraan. Dan zoek ik mijn onderzoekersbril 🤓 en ga ik onderzoeken wat er aan de hand is, wat het mij wil vertellen en wat ik op dat moment te leren heb. Dat is in mijn ogen persoonlijk leiderschap.

Vind ik dat altijd makkelijk? Nee. Vind ik dat altijd leuk? Nee. Geeft het voldoening als mijn onderzoek telkens wat oplevert? Zeker wel 😍 !