Op de basisschool begon het eigenlijk al. Mezelf vergelijken met anderen. De kinderen hadden andere kleren aan, speelden anders, gedroegen zich anders, waren heel aanwezig of juist niet. Elk kind was eigenlijk anders dan ik 🙄 . Ik kon er geen een vinden die op mij leek.

Op de basisschool, op de middelbare school, op de hogeschool, overal waren weer andere kinderen en studenten waarmee ik mezelf kon vergelijken. En weer kon ik er geen een vinden die hetzelfde was als ik. De ene knapper, de andere slimmer, weer een andere stoerder. Want ja, ik vergeleek me alleen maar met diegene waar ik tegenop keek.

Niet zo gek dat ik me anders voor ging doen dan wie ik in werkelijkheid was. Daarna, via mijn studententijd naar mijn werkzame leven. Weer hetzelfde liedje. Ik wilde mij bewijzen, doorgroeien, de beste zijn, laten zien dat ik heel waardevol voor het bedrijf was. En uiteraard ging ik mezelf weer vergelijken met anderen.

Houd het dan nooit op? Jawel, dat gelukkig wel. Ik wist natuurlijk wel dat ik er niet heel erg blij van werd, mezelf altijd vergelijken met anderen. Maarja, iedereen doet dat toch 🤷‍♂️ ? Zo zijn we nou eenmaal als mens ingericht dacht ik dan.

Inmiddels weet ik dat ik er niet zoveel mee opschiet. Ik vergelijk me daarom niet of nauwelijks meer met anderen. Ik kijk graag naar anderen, ik bestudeer graag het gedrag van anderen 😁 . En heel af en toe pik daar iets uit wat ik inspirerend vind.

That's it!

‘De controle loslaten en vertrouwen op wat er komen gaat’. Het klinkt zo lekker simpel, maar wat kan dat soms moeilijk zijn. Want ik wil zo graag die controle houden 😦 , ik wil zelf bepalen hoe het gaat lopen en het idee hebben dat mijn leven maakbaar is.

Maar helaas! Dat is het niet. Eigenlijk heb ik vrijwel nergens controle op. Ik heb geen controle op het weer, op het verkeer, op de waarde van geld, op de natuur, op de mensen die ik leer kennen, op mijn tegenstander op de tennisbaan, op mijn klantengroei, op het humeur van mijn vriendin, op de nieuwe releases op Netflix. Niks nada noppes.

Bah, wat een tegenvaller. Mijn leven is dus niet maakbaar. Het enige waar ik controle over heb ik is hoe ik met elke verandering omga. Want alles om mij heen verandert, continu. En ik verander mee, op mijn eigen manier. Dus waar moet dan eigenlijk mijn focus liggen? Juist, enkel op mijzelf 👌.

In de praktijk vind ik het best wel lastig om die controle los te laten. Maar als ik het hier zo opschrijf, is het eigenlijk best wel simpel. Het voelt eigenlijk best wel bevrijdend. Ik hoef me niet overal mee bezig te houden, me druk over te maken. Het bespaart me een hoop energie.

Ik bepaal de richting waarop ik heen wil, dat is mijn startpunt. Daarna accepteer ik dat ik daar uiteindelijk op duizenden manier kan komen. Het leven wijst mij dan vanzelf de weg 🤩.

Dat klinkt toch best wel mooi?

Het is echt niet zo ingewikkeld! Ik herinner mezelf er vaak aan. Hoe simpeler de oplossing hoe beter 💪 . Als ik ergens tegenaan loop, ergens niet blij mee ben of het anders wil, dan herinner ik mezelf eraan. Dan denk ik aan de meest simpele oplossing. De uitvoering is dan nog niet belangrijk, het gaat eerst om dat ik iets simpel maak. Want meestal is het in de praktijk ook zo.

Als ik fitter wil worden, kan ik meer gaan bewegen en gezonder eten. Als ik beter wil slapen, kan ik minder op mijn laptop en telefoon zitten. Als ik onrust in mijn hoofd heb, kan ik pen en papier pakken en overzicht creëren. Als ik me opgejaagd voel, kan ik wat extra tijd inplannen voor mezelf. Als ik moe ben, dan kan ik wat eerder naar bed gaan.

We maken het soms zo ingewikkeld, terwijl het meestal heel erg simpel is 💁‍♂️ . Althans, de oplossing bedenken is heel simpel. Jarenlang wist ik wel dat ik niet goed voor mezelf zorgde. En ik wist heus wel wat ik eraan zou moeten doen.

Enkel de gedachten in mijn hoofd die zeiden dat het allemaal veel te moeilijk zou zijn om te veranderen, die zaten mij in de weg. Die bepaalden dat ik niets deed. Dat ik niet in actie kwam. Terwijl de oplossing nog steeds heel erg simpel was.

Nu besef ik heel goed dat als ik echt iets wil, ik mij niet moet laten afleiden door gedachten die vertellen dat het allemaal heel ingewikkeld is. Want die gedachten willen geen verandering, die willen alles dat ik doe wat ik altijd deed, lekker vertrouwd.

En als ik dat doorbreek, iets met uit mijn comfortzone gaan, dan voel ik direct dat ik groei. Dat ik stappen maak, dat ik vooruit ga, dat ik voldoening haal uit mijn dag 🤩 .

En dat is precies de reden waarom ik mezelf blijf herinneren dat het allemaal niet zo ingewikkeld is. Dat de oplossing, de volgende stap, het volgende level, eigenlijk heel simpel is.

De wekker gaat om 7.00 uur. Ik word wakker en het eerste woord wat er in mij opkomt is NEE. Ik wil niet wakker worden, ik wil niet opstaan, ik kan het gewoon nog niet. Dus ik druk op de snoozknop. Voor mijn gevoel 2 minuten later gaat de wekker al weer. En weer denk ik alleen maar NEE. Ik voel de pijn in mijn hoofd om telkens weer in slaap te vallen en weer wakker te moeten worden.

Ik weet dat ik uiterlijk om 7.45 uur in de auto moet zitten naar mijn eerste afspraak. Dus op een gegeven moment moet ik er wel uit. Ik strompel uit mijn bed en strompel naar de badkamer. Ik kijk bewust niet in de spiegel en gooi een plens water in mijn gezicht in de hoop dat het mij wat wakker maakt😌 . Daarna zet ik het koffiemachine aan en leg alvast een banaan klaar.

Tijdens het aankleden klok in een koffie achterover en voel ik de stress omdat ik mij weer moet haasten. Ik gris de banaan mee, doe de laptop in mijn tas en knal de deur achter mij dicht. Onderweg erger ik mij aan andere mensen op de weg. Ze rijden in de weg, kijken niet uit of kunnen in mijn ogen niet rijden. Uiteraard is het druk, waardoor ik mij wederom moet haasten om op tijd te komen.

In al mijn gehaast ga ik zitten en besef ik dat ik niet al te best ben voorbereid voor deze afspraak. Damn 😖! Wat maak ik er toch een zooitje van. Ik ben moe, ik voel me opgejaagd, ik mis overzicht, ik zorg slecht voor mezelf en heb steeds minder plezier in mijn werk.

Terugkijkend was ik eigenlijk afwezig in mijn eigen leven. Het is maar een klein stukje uit een ‘normale’ ochtend, maar op een gegeven moment wist ik niet meer hoe het ook anders zou kunnen.

Best wel erg eigenlijk toch 😦 ? Gelukkig leef ik nu totaal anders en help ik mensen ook deze ommezwaai te maken. Want geloof me, het is niet nodig om te haasten. Het kan ook anders.

Ik kan toch veel beter op de sup naar mijn werk?

Als ik mij slecht voel weet ik dat ik iets heb te leren. En als ik dan bereid ben te onderzoeken waar mijn slechte gevoel vandaan komt en welke stappen ik kan ondernemen om mij beter te voelen, dan is mij slecht voelen eigenlijk alleen maar iets moois 🤔 . Dan zou ik eigenlijk alleen maar blij moeten zijn als ik mij slecht voel, want dat is het signaal om te kunnen groeien.

Als iemand bij mij een coachtraject start vertel ik altijd van te voren dat het traject een berglandschap is. Ik bereid hem of haar dan voor dat er dipjes komen, dat je wat vertrouwen mist, dat het moeizamer gaat, dat je het gevoel hebt dat je een afslag hebt gemist.

Maar dat zijn juist de fases waarin je een level verder mag, dat het een signaal is om op onderzoek uit te gaan en daarvan te leren. Je gaat niet in een rechte lijn naar het resultaat wat je voor ogen hebt. Daar zitten hobbels en bobbels in. En dat is maar goed ook, want zonder dalen bestaan er ook geen pieken.

En elke keer als ik mij wat minder voel, als mijn lichaam signalen geeft, of dat ik even niet happy rondloop, dan herinner ik mezelf hieraan. Dan zoek ik mijn onderzoekersbril 🤓 en ga ik onderzoeken wat er aan de hand is, wat het mij wil vertellen en wat ik op dat moment te leren heb. Dat is in mijn ogen persoonlijk leiderschap.

Vind ik dat altijd makkelijk? Nee. Vind ik dat altijd leuk? Nee. Geeft het voldoening als mijn onderzoek telkens wat oplevert? Zeker wel 😍 !

Het is toch eigenlijk bizar?! Ik klaag dat ik moe ben, dat ik last heb van pijntjes, dat ik zo prikkelbaar ben, dat ik negatieve gedachten heb, dat ik niet lekker in mijn vel zit, dat ik zo snel ziek bent, dat mijn lichaam er niet fit uit ziet 😦 .

En wat doe ik eraan? Ik prop me nog verder vol met giftig voedsel. Het wordt dus alleen maar erger. In de supermarkten staan rijen vol met chips, frisdrank, alcohol, pizza’s, chocola en koekjes. Maar ik moet hun niet de schuld geven. Zij bieden aan wat ik wil consumeren.

Het ligt aan mezelf. Ik ben verantwoordelijk voor wat ik naar binnen stop. Ik neem telkens slappe keuzes en stel verbetering steeds uit. Dus bij deze, stop ik met al die ongezonde troep. Ik koop het niet, want dan eet ik het ook niet.

Waarom moet mijn eten eigenlijk lekker zijn? Het moet toch vooral goed voor me zijn? Je lichaam is toch een geweldig voertuig, die je de allerbeste brandstof gunt 🤩 ? Elke dag brengt mijn lichaam mij waar ik naartoe wil. En dat wil hij nog vele jaren doen, maar alleen als ik er goed voor zorg.

Ik stop met ongezonde troep te kopen. Het is maar een heel kort moment dat ik er schijnbaar van geniet. Mijn lichaam is daarna lange tijd bezig om die shit te verwerken. En dan komt er een moment dat hij zegt: zoek het uit, ik kan niet meer. Dat is het toch niet waard?

Ik gun mijn lichaam de beste brandstof. Ik zal beter slapen, beter bewegen, beter denken, beter voelen, beter leven. En dat door simpelweg een bewuste keuze te maken 💪 !

Wat zou je doen als je wist dat het 100% zeker was dat het zou lukken? Ik vind dat een hele goede vraag. Deze pikte ik ergens uit een podcast op en bleef bij mij hangen. De rest van de podcast heb ik eigenlijk niet meer echt geluisterd, ik was alleen maar bezig met die ene vraag.

Zou ik dan een ander huis kiezen? Een andere koers in mijn bedrijf? Wonen in het buitenland? Beste tennisser ter wereld zijn? Ga ik dan 10000 mensen per jaar coachen? En zo ging het nog wel even door 🙃 . Mijn hoofd ging ieder geval even op hol. En er kwam ook meteen angst om de hoek kijken. Want wil ik dan alles helemaal anders en leef ik nu op de rem? Gelukkig kwam ik al snel tot de conclusie dat ik eigenlijk best wel blij ben met mezelf en mijn leven.

En dat is een fijne constatering. Ik zou op dit moment eigenlijk niet zoveel anders willen. Maar had ik mijzelf deze vraag een paar jaar eerder gesteld, dan had mijn angst een grotere stem gekregen. Toen was ik eigenlijk nergens (behalve mijn vriendin) echt heel blij mee. Ik zorgde minder goed voor mezelf, was aan het jagen op allerlei doelen en leefde niet zo bewust zoals nu.

En ja, natuurlijk kan en wil ik beter en wil ik groeien 💪 . Maar dat is niet meer vanuit angst. Dat is vooral omdat ik er voldoening uit haal en ik andere mensen nog meer kan inspireren. Dat is een veel fijner gevoel en is ook niet tijdsgebonden.

Met terugwerkende kracht ben ik dus blij dat ik deze conclusie kan trekken en dat die ene vraag uit die podcast is blijven hangen.
Wat doet die vraag met jou als je er even een paar seconden bij stilstaat? Let me know!

Dat is voor deze periode even mijn motto. Ik weet dat het anders hoort, maar ik doe soms graag iets wat niet hoort 🫣 . Ik raas namelijk van het ene naar het andere, ik heb zoveel ideeën, ik wil heel veel tegelijk doen, ik wil controle over hoe alles loopt. En dan wil ik het ook heel graag goed doen. Niet alleen voor mezelf maar ook voor anderen.

Ik ben dus eigenlijk telkens kleine sprintjes aan het trekken, waardoor ik te snel mijn energie verbruik en alleen maar aan het jagen ben 😬 . Ik zie niet wat er om me heen gebeurt, ik heb eigenlijk nooit een volledig opgeladen batterij en ik vind niet de echte rust waar ik eigenlijk wel naar verlang.

Zou ik het ook anders kunnen doen? Ja dat denk ik wel. Ik ga het ieder geval proberen. Stoppen met najagen en starten met achterover leunen. Af en toe even niks doen. Af en toe even de handrem aan en de versnelling in z’n vrij zetten. Af en toe even stilstaan. Ik ga gewoon beginnen met af en toe, dat is al heel wat dacht ik zo. En dan kijken wat er gebeurt. Ik denk stiekem dat ik dan juist vooruit ga 😉 .

Genieten van het moment. Genieten van de lieve mensen en dieren om mij heen. Genieten van wat mijn zintuigen ervaren. Genieten van wat er op mijn pad komt. Dat klinkt eigenlijk wel iets wat bij mij past toch?

Werk is alles?!
Als jouw werk wegvalt wat blijft er dan van jou over? Is dat een confronterende vraag 🤔 ?

Ik coach veel ondernemers waarbij hun bedrijf een (te) grote rol speelt in hun dagelijkse leven. Veel uren maken, veel bereikbaar zijn, veel doen voor een ander, veel zorgen maken of het wel goed gaat komen, veel contacten onderhouden. Kortom, heel veel AAN staan.

Als dit herkenbaar is, dan is jouw bedrijf de grootste prioriteit van je leven geworden. Je besteedt er veruit de meeste uren aan en bent er bijna non-stop met je gedachten bij aanwezig.
Maar wil je dat eigenlijk wel? Wil jij dat jouw bedrijf bovenaan je lijstje staat? Dat daaronder je familie, je vrienden, je (mentale) gezondheid komen te staan?

Voor mijzelf was dit een harde constatering 😟 . Dat ik werken belangrijker had gemaakt dan al het andere. Ik probeer dit bewustzijn nu ook mee te geven aan de ondernemers die ik mag coachen. En dat is soms confronterend, maar op de langere termijn mega waardevol.

Ik zie ondernemers (voorzichtig) zichzelf weer bovenaan het lijstje zetten, meer in contact komen met fijne mensen om zich heen, meer rust nemen als dat nodig is. Kortom, meer in balans komen.

En dan is het bedrijf, jouw levenswerk, niet meer alles waar het om draait. En het mooie is, je zult zien dat jouw bedrijf daar flink van mee profiteert.

Dat is toch wel een hele mooie win-win 🤩?

Wil ik iets van het leven of wil het leven iets van mij 🤔 ?
Deze vraag houdt mij vandaag bezig. Waarom? Omdat ik merk aan mezelf dat ik veel aan het jagen ben. Ik wil meer doelen stellen, ik wil meer mensen helpen, ik wil meer resultaat halen, ik wil meer mooie samenwerkingen starten, ik wil meer geld verdienen en uitgeven, ik wil ook in andere gebieden werken.

Ik wil dus van alles.

Gevolg? Ik ben aan het jagen 😲 , ik sta te weinig even stil, ik doe veel dingen half, ik volg mijn eigen prioriteiten niet. En voor dat ik het weet zoek ik het geluk buiten mezelf. Als ik die doelen haal… Als ik meer resultaat haal… Als ik meer mooie klanten kan helpen… Allemaal als als als.

Ik kan veel beter stoppen met jagen en even achterover leunen. Even observeren hoe het gaat, even in de helikopter stappen en naar beneden kijken, even niet weten welke richting ik op wil. Dat betekent niet dat ik in bed blijf liggen. Dat betekent dat ik juist in actie kom. Maar dan alleen op de mooie dingen die voorbij komen.

Het leven dus even laten bepalen in plaats van dat ik van alles van het leven wil. Vertrouwen hebben in wat er komen gaat in plaats van de controle willen hebben. En dat is voor mij een heel helder verschil 🙏 .

Herken jij dit?